Çocukluk ve gençlik yıllarımızda Düzce mizde Bakkal Mehmet efendiler, pirinççi Yaşar, zeytinci Mustafa, terzi Vahit, kunduracı İrfan....mobilyacı Halim usta gömlekçi Ahmet, züccaciyeci Nusret, manav Burhan, kasap Bekir, efendiler ve birçok ticaret ve zanaat erbabı kentin eşrafı esnafı itibarlı insanları vardı.
Belediye meclisinde beldenin sözü nazı geçen kentin hakiki sahipleriydi onlar. Onlar parası olmayana kredi sağlar olunca verirsin derler kara kaplı defterlerine not alırlar ne kredi kartı ne senet ne çek ne faiz talep ederlerdi.
O GÜNLERDE para kıttı ama insanlık zirvedeydi. Bugünkü gibi boynu bükük ezik gezmezdi insanlar. O günlerde Anaya babaya büyüğe ustaya, öğretmene, zengine fakire sevgi saygı vardı.
Dostlarım O güzel mutlu huzurlu saygılı sevgili günlerden bu günkü sevimsiz, acımasız, günlere nasıl geldik.Sokağa çıkınca dik yürüyen çevresine gülücükler atan huzurlu gururlu mağrur esnafıma sanatkarıma ne oldu. Vergisini esnaf kuruluşlarına aidatını elektiriğini suyunu özeyemeyecek çaresizliğe nasıl düştü,
kim düşürdü.
Bunun sebebini başka yerlerde aramayın. Esnafı ortadireği çaresiz yapan gözünü toprak doyurası VAHŞİ KAPİTALİSTLERDİR. Esnafım sanatkarım bu vahşi kapitalistlerin yüzünden evlatlarını okutamaz evlendiremez mürüvetlerini göremez durumlara düşmüştür.
Sağ olsunlar idarecilerimiz bürokratlarımız ticaret ve esnaf kuruluşlarımız. Bu aç gözlülerin palazlanmasına küçük esnafın ezilmesine göz yummuş-
lardır. Şehrin ana caddelerini altın tepsiyle VAHŞİ KAPİTALİSTLERE SUNMUŞLARDIR. hemşehrisinin çaresizliğini göremeyecek kadar KÖR VE NANKÖR OLMUŞLARDIR.
KENDİ ÇÖPLÜĞÜMÜZÜ ELİN YABANİLERİNE KAPTIRDIK
GELEN VURDU GİDEN VURDU.....KENDİ VATANIMIZDA GARİP KALDIK....
Sevgi saygı ve hürmetlerimle....
